De eerste 4 dagen

Al 11 dagen ben ik in de Verenigde Staten. Die dagen zijn echt voorbij gevlogen. Dit zijn alleen de eerste 4 dagen in NYC en de aankomst hier in Lafayette.

Maandagochtend vertrokken we bepakt en bezakt naar Schiphol. Ik kon vanaf 6.15 inchecken en dat wou ik ook zo snel mogelijk doen. Dan was ik maar van die zware koffer af. Mijn oom en zijn gezin zouden dezelfde ochtend om 6 uur aankomen op Schiphol en het plan was om elkaar nog te kunnen zien. Hij adviseerde mij om zo snel mogelijk door de douane te gaan, aangezien dat nogal lang kon duren. Dus afscheid genomen en snel de douane door gegaan op zoek naar mijn oom en tante en hun kinderen. Natuurlijk waren we precies aan de andere kant van Schiphol en moest ik een heel eind lopen (zij stonden bij mijn gate.) Gelukkig konden we elkaar nog zien en toen ook van hun afscheid genomen. Toen het vliegtuig in, op naar de USA.

In New York aangekomen moesten we nog door de douane voordat we de onze koffer konden krijgen. Dat ging allemaal lekker snel, mijn koffer hoefde gelukkig niet open. We werden opgewacht door iemand van de organisatie en gingen toen met een bus vol duitsers naar het hotel. (Echt waar, er waren heel veel duitsers. Van de 262 meiden waren er 160 duits.) In het hotel kregen we een kamer toegewezen en ook wat eten. (In het vliegtuig hadden we ook al 10 keer eten gehad, dus we hadden geen honger meer.) Mijn kamergenoten waren er nog niet. Die kwamen toen ik net wou slapen. En nadat ik kennisgemaakt had met de eerste, een Duitse zeer verrassend, en net weer in mijn bed lag, kwam ook kamergenoot nummer twee naar binnen lopen. Uit China deze keer. (Ze zijn alle twee heel aardig. Overmorgen ga ik logeren bij het Duitse meisje S.. Samen hebben we al het idee om een road-trip naar LA te ondernemen waar het Chinese meisje Y. woont.

De dagen in New York waren druk, we hadden de hele dag lessen over de Amerikaanse cultuur, EHBO en dat soort werk. Aan het eind van de vier dagen snapte niemand de Amerikaanse manier van opvoeden meer. Volgens de organisatie mochten we de kinderen niet eens alleen laten als we naar de WC wouden (!?) Ze zouden wel eens wat kunnen uitvreten. (Gelukkig neemt mijn hostmom het niet zo nauw met al de rare Amerikaanse regels.) Voor de rest heel veel plezier gehad met een groepje van 4, mijn kamergenoten en een ander Nederlands meisje.

En toen zouden we naar San Francisco vliegen, wat een ramp! Allereerst werden de bussen die zouden vertrekken ongeroepen, omdat er zoveel bussen waren. Houdt even in het achterhoofd dat ons vliegtuig om 18.00 precies vertrok. Om 14.00 begonnen ze met het omroepen van bussen. Wij moesten in de bus naar JFK terminal 8. Ruim een half uur na het omroepen van de JFK bussen vertrok onze bus pas, maar het wat spitsuur. En dat hebben we geweten ook. NYC staat vast. Onze chauffeur probeerde de knelpunten te vermijden, en we zouden om 16.11 aankomen, wat niet veel, maar wel genoeg tijd is. Alleen was er file, heel veel file (en een ongeluk op een andere rijbaan. Niemand gewond, maar die auto zag er niet goed uit.) We zagen de aankomst tijd steeds later worden en uiteindelijk werden we rond 17.00 op het vliegveld gedropt. Letterlijk gedropt. We hadden geen idee wat we moesten doen en belanden in de verkeerde lijn. Toen kwamen we erachter dat we zelf moesten inchecken. (Wat verbazingwekkend genoeg in het Nederlands kon, maar toen mensen me na wilden doen liepen ze vast, want ze snapten het Nederlands niet.) En wat blijkt, in Amerika moet je ter plekke nog geld betalen voor je koffer, met een credit-card. En niet iedereen had een credit-card. Credit-cards uitgeleent dus dat probleem was snel opgelost. Toen de koffers nog droppen. We gingen in de eerste lijn staan, maar volgens een medewerkster was een andere lijn sneller, dus liepen we daar heen, maar die lijn was veel langer dan onze eerste keus, waar onze plek al weer vergeven was. Dus konden we weer lekker achter in de rij gaan staan. We hadden immers toch geen haast. Koffers gewogen, was S. koffer te zwaar. Heel zielig Duits gepraat, maar het werkte niet. Er moesten spullen uit. Jas eruit en toen was hij eindelijk goed, maar wij hadden nog maar 45 minuten tot vertrek. Wij snel in de lijn voor de douane staan, kom ik bij de mevrouw die de tickets checkt, is mijn ID-kaart niet goed genoeg voor haar. Mijn paspoort zat verstopt in mijn tas, dus snel mijn rijbewijs gepakt. Daar moest ze uitgebreid naar kijken, maar het was goed. Ik wil in de kortere lijn voor de beveiliging gaan staan, waar S. en een ander meisje ook staat, maar nee. Dat mag niet van mevrouw, ik moest in de langere lijn gaan staan. Uiteindelijk was ik door de beveiliging, maar mijn vliegtuig was al aan het boarden. Ik had nog maar 20 minuten tot vertrek. De deuren gaan eerder dicht, dus ik had haast, en niet zo'n beetje ook. Natuurlijk hadden we een van de verste gates. Van de 47 hadden wij 45. Ik heb als een gek door dat vliegtuig gerent, om maar mijn vlucht te halen. Met een rood hoofd en helemaal uitgeput kom ik gelukkig nog optijd bij de gate aan, waar S. op mij staat te wachten. Toen dachten we dat het over was, maar de pret ging door.

De vlucht zou 7 uur duren, wat betekende dat we 21.45 SF tijd (00.45 NYV) aan zouden komen. We hoopten allebei een beetje te kunnen slapen, we hadden in NYC iets te veel gepraat. Slaap konden we alle twee wel gebruiken. Maar ze hadden geen nekleuning in het vliegtuig. We zaten allebei niet bij het raam en konden dus nergens ons hoofd op leggen om te slapen. Helaas, dan maar films. Nee, daar moet je in Amerika voor betalen. 8 euro per film. Dat was ons iets te veel. Dus besloten we dat we honger hadden, maar ook dat koste geld. Voor het bedrag van 15 euro kreeg je vliegtuigvoer. Een koopje, maar niet heus. Gelukkig had ik stroopwafels in mijn tas. Dat werd ons avondeten. Leuk hoor. En nadat we 5 uur stil waren, wat voor twee vriendinnen een wereldprestatie is, mochten we niet praten van de mevrouw die voor ons zat. Met als reden, ze had een lange dag gehad. We fluisterden nog geen 5 minuten. Zelf werd ze om het kwartier, en nee dat is niet overdreven, door het vliegtuigpersoneel gewaarschuwd dat haar kat in de mand moest. Ach, daar zal ze vast een goede reden voor hebben. Net als voor het feit dat ze, terwijl we helemaal achterin zaten, per se als eerste dat vliegtuig uit wilden. S. en ik konden daar na zo'n lange dag even niet tegen. Grappig genoeg kreeg ik mijn tas eerder dan de mevrouw met haast. Eindelijk waren we in San Francisco geland, en werden we opgehaald door onze hostfamily. Omdat het een binnenlandse vlucht was hoefden we niet door de douane en konden we, nadat we de koffers hadden, aan de weg naar mijn nieuwe huis beginnen.